„Zielone miejsca pracy” mogą powstawać w każdym sektorze ze względu na różnorodność działań, które można podejmować na rzecz zabezpieczenia równowagi środowiska. Natomiast obszary wiejskie wydają się szczególnie predestynowane do rzeczywistego zainicjowania zielonej gospodarki. Ponieważ na obszarach tych wciąż pozostają nierozwiązane problemy związane z niekorzystną strukturą demograficzną, zjawiskiem migracji ze wsi do miast, a w konsekwencji depopulacja obszarów wiejskich, z dysfunkcją lokalnych rynków pracy, szczególnie interesujący wydaje się kierunek rozwiązania wymienionych problemów z korzyścią zarówno dla obszarów i wiejskich, jak i zasad zrównoważonego rozwoju, jakim jest zielona gospodarka. Aby możliwe stało się zachowanie żywotności obszarów wiejskich konieczne wydaje się oddziaływanie na całokształt uwarunkowań ich rozwoju. Zintegrowana polityka w tym zakresie powinna obejmować: identyfikację i diagnozę tożsamości lokalnych jako podstawy do budowania poczucia przynależności i uruchamiania aktywności społecznej, identyfikację i diagnozę lokalnych działalności, mających znamiona „zielonej gospodarki”, wykreowanie systemu wsparcia (finansowego, administracyjnego, edukacyjnego i badawczego). Powodzenie tych działań zależy od tego, na ile będą one spójne z rzeczywistymi potrzebami lokalnych społeczności. Społeczności te są bowiem kreatorami a zarazem odbiorcami efektów podejmowanych działań i do nich należy ostateczna ocena efektywności wdrażanych rozwiązań. Celem opracowania jest ocena tego zjawiska w oparciu o dane ze źródeł wtórnych. Artykuł ma charakter eksploracyjny, jednak stanowi punkt wyjścia do zdefiniowania programu badawczego, który pozwoli zweryfikować empirycznie przedstawione w treści artykułu hipotezy.