Celem artykułu jest przedstawienie zmian stopnia dywersyfikacji geograficznej i produktowej polskiego eksportu rolno-spożywczego w latach 2004-2022. Sektor rolnospożywczy jest bardzo ważną częścią polskiej gospodarki. Jest też jedną z nielicznych gałęzi gospodarki narodowej, która uzyskuje dodatni bilans w wymianie handlowej. Wielkość polskiego eksportu rolno-spożywczego co roku notuje rekordowe wartości. Silna koncentracja polskiego eksportu na rynku unijnym, do którego trafia ponad 70% sprzedaży zagranicznej, na początku sprzyjała jego rozwojowi, obecnie jednak coraz częściej jest postrzegana jako zagrożenie dla sektora rolno-spożywczego w Polsce. Jednym z najważniejszych sposobów ograniczenia ryzyka w eksporcie jest bowiem jego dywersyfikacja. W artykule dokonano oceny dywersyfikacji produktowej i geograficznej polskiego eksportu rolno-spożywczego na podstawie analizy strumieni handlowych, wskaźnika dekompozycji wzrostu eksportu na działalność intensywną i ekstensywną (bazującą na macierzy Ansoffa) oraz wskaźnika koncentracji Herfindahla- Hirschmana (HHI). Wyniki analizy wykazały, że dotychczasowy wzrost polskiego eksportu rolno-spożywczego był generowany głównie przez działania intensywne, czyli wzrost udziału istniejących produktów na istniejących rynkach. W praktyce najczęściej sprowadzało się to do obniżania cen i wykorzystania efektu skali. Obecnie możliwości dalszego konkurowania ceną są jednak bardzo ograniczone. Dlatego przedsiębiorcy powinni dążyć do poszukiwania nowych rynków zbytu dla swoich produktów, ale także rozszerzenia swojej oferty o nowe lub zmodyfikowane produkty o większej wartości dodanej.